Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 19 listopada 2010 r. (sygn. akt III CZP 79/10) orzekł, że prawo do spokojnego wypoczynku nie jest dobrem osobistym, dającym się pomieścić w otwartym katalogu tych dóbr zawartym w art. 23 Kodeksu cywilnego, a zatem podstawą odpowiedzialności za szkodę niemajątkową w postaci „zmarnowanego urlopu” nie jest art. 448 w związku z art. 24 ust. 1 KC.
Artykuły powiązane
Naruszenie RODO – czy zawsze obowiązuje kara finansowa?
Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (TSUE) w wyroku z 26 września 2024 r. (sygn. C-768/21) orzekł, że organ ochr...
Podejrzenie popełnienia przestępstwa nie wystarcza do dyscyplinarki
Sąd Okręgowy w Sieradzu, w wyroku z 10 lipca 2024 r. (sygn. akt IV Pa 80/24), orzekł, że pracodawca może rozw...
Kolejne wyłudzenia od ubezpieczycieli, tym razem o wartości 7 mln zł
Prokuratura Rejonowa Katowice-Południe skierowała do sądu akt oskarżenia przeciwko siedmiu osobom, oskarżonym o wyłu...