Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 17 lutego 2016 r. (sygn. III SZP 7/15) wypowiedział się na temat odpowiedzialności operatora komunikacyjnego, w sytuacji gdy podmiot prowadzący na jego zlecenie akcję marketingową, wykorzystuje dla celów marketingu bezpośredniego automatyczne systemy wywołujące – bez uzyskania uprzedniej zgody abonentów na takie działania.
Uchwała zapadła w odpowiedzi na zagadnienie prawne przedstawione przez Sąd Apelacyjny w Warszawie, w toku sprawy z apelacji T-Mobile Polska S.A. która zaskarżyła wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie – Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów, oddalającego odwołanie T-Mobile od decyzji Prezesa UKE, które nałożył na operatora karę pieniężną w wysokości 5 000 000 zł za naruszenie obowiązku uzyskania zgody abonenta lub użytkownika końcowego w ramach przeprowadzenia loterii promocyjnej.
Sąd w przedmiocie odpowiedzialności operatora wypowiedział się twierdząco, wskazując, że: „Art. 209 ust. 1 pkt 25 ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. – Prawo telekomunikacyjne (Dz. U. Nr 171, poz. 1800 ze zm.) w związku z art. 172 ust. 1 i art. 174 pkt 1 tej ustawy może stanowić podstawę prawną nałożenia kary pieniężnej na przedsiębiorcę telekomunikacyjnego, który zlecił innemu podmiotowi wykorzystanie automatycznych systemów wywołujących dla celów marketingu bezpośredniego usług tego przedsiębiorcy telekomunikacyjnego wśród jego abonentów lub użytkowników końcowych na podstawie bazy przekazanych numerów telefonicznych.”
W ustnych motywach rozstrzygnięcia, Sąd Najwyższy podkreślił, że literalna wykładnia art. 172 ust. 1 Prawa telekomunikacyjnego nie daje podstaw do zawężania określonego w nim zakresu podmiotowego, jedynie do podmiotów faktycznie używających automatycznych systemów wywołujących. W ocenie Sądu zakaz wskazany w tym artykule ma szeroki charakter i obejmuje nie tylko podmiot, który wykorzystuje automatyczne systemy wywołujące dla celów marketingu bezpośredniego, ale również przedsiębiorców którzy zlecają ich używanie wyspecjalizowanym podmiotom świadczącym usługi marketingowe.
SN podzielił pogląd prezesa UKE, zgodnie z którym za takim rozumieniem przepisu przemawia okoliczność, że przedmiotowe zgody są wymagane od abonentów lub użytkowników końcowych przedsiębiorcy telekomunikacyjnego, rozumianych zgodnie z definicjami zawartymi w art. 2 pkt 1 i 50 Prawa telekomunikacyjnego.
Nie bez znaczenia pozostaje, że analizowana w niniejszej sprawie akcja promocyjna była adresowana do abonentów sieci T-Mobie, a podmiot który wykonał to zlecenie nie był uprawniony do weryfikacji dostarczonej przez T-Mobile bazy danych jej abonentów, a także udzielonych przez nich zgód na przekazywanie treści marketingowych.
Szczegóły rozstrzygnięcia zostaną zawarte w pisemnym uzasadnieniu.
Orzeczenie dostępne jest pod adresem:
http://www.sn.pl/sprawy/SitePages/Zagadnienia_prawne.aspx?ItemID=929&ListName=Zagadnienia_prawne
