Rekomendacja 19
Zakład ubezpieczeń przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia powinien indywidualnie oceniać istnienie więzi emocjonalnej uzasadniającej uzyskanie zadośćuczynienia i jego rozmiar.
Rekomendacja nr 19 wprowadza kolejną zasadę, jaką ubezpieczyciele powinni brać pod uwagę przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia. Nakłada ona na zakłady ubezpieczeń obowiązek dokonania indywidualnej oceny w zakresie istnienia więzi emocjonalnej, która uzasadniałaby przyznanie zadośćuczynienia oraz jego rozmiar.
Zgodnie z wytycznymi zawartymi w rekomendacji 19.1, w przypadku gdy najbliżsi członkowie rodziny zmarłego dochodzą zadośćuczynienia za doznaną krzywdę bądź gdy dochodzą zadośćuczynienia w związku z naruszeniem dobra osobistego powstałego w następstwie śmierci osoby bliskiej, zakład ubezpieczeń w pierwszej kolejności powinien ustalić krąg osób uprawnionych do zadośćuczynienia. Do kręgu tego mogą należeć jedynie osoby, które łączyła ze zmarłym dostatecznie mocna więź emocjonalna. Ocenę stopnia więzi emocjonalnej i zażyłości pomiędzy uprawionym a zmarłym mogą ułatwić takie okoliczności jak: wspólne zamieszkiwanie, prowadzenie wspólnego gospodarstwa domowego oraz służenie sobie wzajemną pomocą. W celu ustalenia, czy więź emocjonalna pomiędzy uprawnionym a zmarłym istnieje i czy jest dostatecznie mocna, ubezpieczyciele powinni badać wszelkie dostępne dowody, takie jak korespondencja pisemna, wydruki poczty elektronicznej, relacje świadków, zdjęcia.
