Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 21 maja 2009 r. (V CSK 444/08) odniósł się do niezwykle ważnej kwestii, jaką jest moment przerwania biegu przedawnienia.
Warto przypomnieć, że zgodnie z art. 819 Kodeksu cywilnego roszczenia z umowy ubezpieczenia przedawniają się z upływem lat trzech. Paragraf 3 tego przepisu stanowi z kolei, że w wypadku ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej roszczenie poszkodowanego do ubezpieczyciela o odszkodowanie lub zadośćuczynienie przedawnia się z upływem terminu przewidzianego dla tego roszczenia w przepisach o odpowiedzialności za szkodę wyrządzoną czynem niedozwolonym lub wynikłą z niewykonania bądź nienależytego wykonania zobowiązania. Z kolei zgodnie z § 4, bieg przedawnienia roszczenia o świadczenie do ubezpieczyciela przerywa się także przez zgłoszenie ubezpieczycielowi tego roszczenia lub przez zgłoszenie zdarzenia objętego ubezpieczeniem. Bieg przedawnienia rozpoczyna się na nowo od dnia, w którym zgłaszający roszczenie lub zdarzenie otrzymał na piśmie oświadczenie ubezpieczyciela o przyznaniu lub odmowie świadczenia.
W omawianym wyroku Sąd Najwyższy odniósł się właśnie do kwestii przerwania biegu przedawnienia. W ocenie Sądu art. 819 § 4 k.c. rozróżnia materialną czynność, jaką jest zgłoszenie zakładowi ubezpieczeń roszczenia, od czynności faktycznej, jaką jest zgłoszenie zdarzenia objętego ubezpieczeniem. Dokonanie tej drugiej czynności także przerywa bieg przedawnienia roszczeń wynikających ze zgłoszonego zdarzenia.
W sprawie, będącej przedmiotem badania Sądu Najwyższego, powód pozwem z dnia 9 stycznia 2006 r. zażądał od pozwanego zakładu ubezpieczeń kwoty 60.000 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 1 lutego 2004 r. Podniósł, że w dniu 19 czerwca 1999 r. uległ wypadkowi przy pracy, który był jednocześnie wypadkiem komunikacyjnym, za który odpowiada strona pozwana z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych.
