W jednej z tych zaleceń (numer 20.1) szczególny nacisk kładzie się na to, by konstrukcja ubezpieczenia nie zburzyła zaufania klientów do ogólnego rynku finansowego. Wszystkie detale dotyczące produktów typu CPI zostały rozpisane w zaleceniach od 20.2 do 20.5. Komisja chce, aby zasady dotyczące tych zaleceń były spójne, zwłaszcza jeśli chodzi o ustalanie parametrów przez ubezpieczycieli.
Co do wskaźnika szkodowości, który odgrywa kluczową rolę w ocenie produktów ubezpieczeniowych, Komisja sugeruje, by ubezpieczyciele obliczali go jeszcze przed wprowadzeniem produktu na rynek. Ponadto, wszelkie zmiany w istniejących produktach (jak zmiana cen, zakresu ochrony) powinny pociągać za sobą przeliczenie tego wskaźnika. Kreatorzy produktów muszą również trzymać się regulacji dotyczącej monitorowania i przeglądu swoich dzieł.
Jeśli chodzi o sam wskaźnik szkodowości, jest akceptowalne, aby obliczać go na ogólnym poziomie całego produktu ubezpieczeniowego. W przypadku stałych taryf składek, wartości przyszłych odszkodowań i składek mogą być skonsolidowane na przestrzeni całego okresu ochrony. Jednak struktura osób ubezpieczonych powinna odzwierciedlać rzeczywistą różnorodność klientów banku.
W przypadkach, gdzie ryzyko zależy od czynników makroekonomicznych, ubezpieczyciel powinien szacować prawdopodobieństwo długoterminowe wystąpienia zdarzenia ubezpieczeniowego. W tym celu można korzystać zarówno z krajowych statystyk, jak i czerpać z wiedzy reasekuratorów.
Ostateczne potwierdzenie zgodności z wymogami, opisane w zaleceniu 20.5, powinno mieć formę raportu, który uwzględnia założenia aktuarialne, takie jak częstotliwość zdarzeń czy struktura portfela, dla którego przeprowadzono obliczenia. Ten raport powinien być podpisany zarówno przez aktuariusza, który przeprowadził obliczenia, jak i przez członka zarządu, odpowiedzialnego za obszar, w którym te obliczenia miały miejsce.
