Sąd Okręgowy w Warszawie w wyroku z dnia 24 sierpnia 2012 r. (sygn. akt XVII AmC 278/11) uznał za niedozwolone i zakazał stosowania w obrocie z konsumentami postanowienia o treści:
„Pisma kierowane do Ubezpieczającego, ubezpieczonego lub Uposażonego pod ich ostatni znany (…) S.A. adres korespondencji uważa się za doręczone i wywierające skutki prawne po upływie 30 dni od daty wysłania”.
W uzasadnieniu wyroku Sąd wskazał, że powyższy zapis jest niezgodny z art. 61 ust. 1 Kodeksu cywilnego, w myśl którego oświadczenie woli, które ma być złożone innej osobie, jest złożone z chwilą, gdy doszło do niej w taki sposób, że mogła zapoznać się z jego treścią. Odwołanie takiego oświadczenia jest skuteczne, jeżeli doszło jednocześnie z tym oświadczeniem lub wcześniej. W świetle tego przepisu kluczowe jest zapewnienie adresatowi przesyłki rzeczywistej możliwości zapoznania się z treścią oświadczenia. Tymczasem analizowana klauzula takiej możliwości pozbawia konsumenta. Skutek doręczenia jest przewidziany w każdej sytuacji wysłania przesyłki, mimo że przepisy prawa przyjmują obowiązek jej faktycznego doręczenia w taki sposób, aby adresat miał możliwość zapoznania się z jego treścią. SO powołał się na stanowisko wypracowane w orzecznictwie, zgodnie z którym to na składającym oświadczenie woli spoczywa ciężar dowodu, że doszło ono do adresata w sposób umożliwiający mu zapoznanie się z jego treścią. Zgodnie z teorią doręczenia, ryzyko niedojścia oświadczenia woli do adresata spoczywa na składającym oświadczenie. Tymczasem rozpatrywane postanowienie takiego ryzyka dla pozwanego nie przewiduje, a nawet przerzuca je na konsumenta.
Sąd uznał, że taki zapis wzorca umowy w sposób sprzeczny z przepisami i dobrymi obyczajami kształtuje prawa i obowiązki konsumentów, rażąco naruszając ich interesy, przenosząc na nich w każdej sytuacji odpowiedzialność za wykazanie, że przesyłki nie otrzymali, tym samym nakładając na nich obowiązek przedstawienia tzw. dowodu negatywnego.
Ponadto Sąd stwierdził, że zakwestionowana klauzula może również spowodować, że konsument nawet czasowo nieobecny pod wskazanym adresem nie pozna treści adresowanej do niego korespondencji. Taka konstrukcja umowy wyłącza wzięcie pod uwagę indywidualnych okoliczności sprawy i stawia klientów pozwanego w wyjątkowo niekorzystnym położeniu względem przedsiębiorcy.
W uzasadnieniu wyroku Sąd przypomniał inne klauzule uznane za abuzywne o analogicznej treści, wprowadzone do rejestru: klauzula nr 2322, klauzula nr 2559, klauzula nr 1711.
