bg
Chcę wiedzieć o...
Strona główna
Klauzule abuzywne
Klauzula nr 4157 Podstawa do naliczania wynagrodzenia

Klauzula nr 4157 Podstawa do naliczania wynagrodzenia

Dodano: 2016-04-20
Publikator: Sąd Apelacyjny w Warszawie

Sąd Apelacyjny w Warszawie w wyroku z dnia 12 czerwca 2012 r. (sygn. akt VI ACa 1321/11) uznał za niedozwolone i zakazał stosowania postanowienia o treści:

– „W razie wątpliwości przyjmuje się, że każde uzyskanie odszkodowania z tytułu określonego w § 1 od dnia podpisania niniejszej umowy jest wynikiem działań Zleceniobiorcy i stanowi podstawę do naliczenia wynagrodzenia w wysokości określonej § 3 pkt 3 i 4 umowy” (§ 3 ust. 5)

– „W przypadku rozwiązania umowy przez Zleceniobiorcę z powodu naruszenia przez Zleceniodawcę postanowień § 2 ust. 1 zapłaci On Zleceniobiorcy wynagrodzenie w wysokości określonej § 3 ust. 3 i 4 niniejszej umowy” (§ 4 ust. 3).

Sąd Apelacyjny stwierdził, iż Sąd Okręgowy trafnie określił przesłanki uznania klauzuli za abuzywną dokonując prawidłowej wykładni art.3851 k.c., jak też trafnie interpretując pojęcia „rażącego naruszenia interesów konsumentów” i „sprzeczności z dobrymi obyczajami”.

Zdaniem Sądu Apelacyjnego za rażące naruszenie interesów konsumentów należy sytuację, w której w rażący sposób została naruszona równowaga interesów stron poprzez wykorzystanie przez jedną ze stron swojej przewagi przy układaniu wzorca umowy czy narzucaniu postanowień nie uzgadnianych indywidualnie, przy czym „rażące” oznacza znaczne odchylenie przyjętego uregulowania od zasady uczciwego wyważenia praw i obowiązków. Sprzeczność z dobrymi obyczajami oznacza zaś wykroczenie przeciw uznanym w społeczeństwie zasadom moralnym lub przyjętej w obrocie uczciwości, a więc próbę obrony praw strony układającej wzorzec na koszt konsumenta, bez dostatecznego brania pod uwagę jego interesów i bez przyznania mu z tego tytułu wyrównania. (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 lipca 2005 r. I CK 832/04).

W ocenie Sądu Apelacyjnego, niejasne sformułowanie postanowienia zawartego w § 4 ust. 3 wzorca daje podstawy do uznania, że „wynagrodzenia” o którym mowa w tym postanowienia stanowi w istocie karę umowną do uiszczenia której zobowiązany zostaje konsument w wypadku naruszenia postanowień § 2 ust. 1 umowy skutkującego rozwiązaniem umowy przez zleceniobiorcę. Świadczy o tym przede wszystkim porównanie treści zapisów § 4 ust. 2 i ust. 4 z zapisem § 4 ust. 3 wzorca. § 4 ust. 2 dotyczący sytuacji skutecznego rozwiązania umowy przez zleceniodawcę, ma on zapłacić zleceniobiorcy wynagrodzenie odpowiadające wysokości dotychczasowego nakładu i czasu pracy poniesionych przez zleceniobiorcę, ale nie większe niż w wysokości określonej § 3 ust. 3 i 4 umowy. Z kolei § 4 ust. 4 umowy zawiera umowne prawo odstąpienia od umowy przez obie strony z zastrzeżeniem, że korzystający z tego prawa nie ponosi żadnych konsekwencji finansowych.

Tym samym nałożenie na zleceniodawcę w kwestionowanym zapisie § 4 ust. 3 umowy obowiązku zapłaty kwoty w określonej wysokości, niezależnej od nakładu i czasu pracy poniesionych przez zleceniobiorcę, stanowi sankcję za naruszenie obowiązków wynikających z umowy i jest karą umowną w rozumieniu art. 483 k.c.

Artykuły powiązane

Walka z smishingiem: nowe przepisy wprowadzają blokowanie fałszywych SMS-ów przez operatorów telekomunikacyjnych

Od 25 marca 2024 roku zaczęły obowiązywać nowe przepisy, które nakładają obowiązek na operatorów telekomunikacyjnych do...

Nowe przepisy na rzecz recyklingu

Na portalu Rządowego Centrum Legislacji opublikowano projekt nowych przepisów dotyczących po...

KNF: Kolejna wersja metodyki BION dla ubezpieczycieli za 2023 rok

W dniu 1 marca 2024 r. Urząd Komisji Nadzoru Finansowego opublikował nową wersję metodyki Rocznego Badania i Oceny Nad...