Sąd Apelacyjny w Warszawie w wyroku z dnia 9 lutego 2012 r. (sygn. akt VI ACa 1181/11) uznał za niedozwolone i zakazał stosowania postanowienia o treści:
„W przypadku urządzeń zabezpieczających nie stanowiących fabrycznego wyposażenia pojazdu oraz w odniesieniu do pojazdów zarejestrowanych po raz pierwszy poza RP, z wyjątkiem pojazdów fabrycznie nowych, fakt montażu urządzenia oraz jego sprawność muszą być potwierdzone stosownym pisemnym zaświadczeniem wydanym przez licencjonowaną stację obsługi.”
Sąd Okręgowy wskazał również, iż przedstawiona przez pozwanego interpretacja treści klauzuli pozostaje bez wpływu na ocenę Sądu odnośnie jej abuzywności, gdyż jest to ocena abstrakcyjna. Ponadto, zdaniem Sądu I instancji interpretacja pozwanego nie znajdowała uzasadnienia w świetle zapisów OWU. Z treści klauzuli wynikało, iż zaświadczenie to ma potwierdzać fakt montażu urządzenia oraz jego sprawność. Tymczasem użycie zwrotu „stosowne” zdaniem Sądu Okręgowego zmienia całkowicie treść przedmiotowego postanowienia, gdyż oznacza de facto, że nie każde zaświadczenie o fakcie montażu urządzenia oraz jego sprawności, wydane przez licencjonowaną stację obsługi, będzie uznane przez ubezpieczyciela. Jak wskazał Sąd I instancji, to od woli pozwanego zależy, czy dane zawarte w zaświadczeniu uzna on za stosowne, a wiec wystarczające bądź nie. Jeżeli nie, to w konsekwencji może on odmówić wypłaty odszkodowania, co wynika z treści § 9 pkt 3 w zw. z § 8 w zw. 2 § 3 pkt 17 OWU.
Wątpliwości Sądu Okręgowego wzbudziło także użyte przez pozwanego pojęcie „licencjonowanej stacji obsługi”. W ocenie Sądu I instancji z postanowień wzorca umowy nie wynika bowiem w żaden sposób, czy chodzi o licencjonowane stacje obsługi na terenie Polski, czy te poza granicami Polski, co przede wszystkim dotyczy pojazdów zarejestrowanych po raz pierwszy poza granicami Rzeczpospolitej Polskiej. Przy tak sformułowanej klauzuli, w ocenie Sądu Okręgowego, to na ubezpieczonego przerzucony został ciężar ustalenia, kto i gdzie zamontował urządzenie zabezpieczające, co może wiązać się z dużymi problemami i dodatkowymi kosztami dla konsumenta.
Wreszcie, zdaniem Sądu I instancji, istotny przy uznaniu rzeczonego postanowienia umowy za niedozwolone, był brak określenia w nim daty na którą stosowne zaświadczenie ma wykazywać sprawność urządzenia zabezpieczającego pojazd przed kradzieżą. Skoro zaświadczenie ma być stosowne i ma poświadczać sprawność takiego zabezpieczenia, to w ocenie Sądu Okręgowego można było mieć wątpliwości, czy wobec nie wskazania daty, stosowne jest zaświadczenie wystawione np. kilka lat przed kradzieżą pojazdu. Jak wskazał Sąd I instancji, tak sformułowana klauzula daje na przykład ubezpieczycielowi prawo odmowy przymiotu „stosowności” zaświadczeniu po stwierdzeniu, że chodzi o wykazanie zaświadczeniem sprawności pojazdu w dacie szkody, a zaświadczenie wystawione jakiś czas wcześniej, nie będzie już stanowić podstawy potwierdzenia sprawności takiego urządzenia.
Sąd Apelacyjny uznał apelację pozwanego za bezzasadną.
