Sąd Apelacyjny w Warszawie w wyroku z dnia 9 lutego 2012 r. (sygn. akt VI ACa 1472/11) uznał za niedozwolone i zakazał stosowania postanowienia o treści:
„Transport jest organizowany o ile nie jest konieczna interwencja pogotowia ratunkowego i o ile stan zdrowia pacjenta utrudni skorzystanie z dostępnego publicznego lub prywatnego środka transportu.”
Sąd Apelacyjny w wyroku stwierdził, że uzależnienie transportu medycznego od braku konieczności interwencji pogotowia ratunkowego oraz od istnienia trudności w skorzystaniu z dostępnego publicznego lub prywatnego środka transportu nie zawiera precyzyjnych przesłanek, na które mógłby powołać się ubezpieczony żądając spełnienia świadczenia. Już same określenia „trudności” oraz „wymaganie interwencji pogotowia” w świetle stanu wiedzy medycznej oraz wobec różnej kondycji fizycznej i psychicznej ubezpieczonych, jest niejednoznaczne. To na przykład, co dla osoby młodej i sprawnej nie będzie większą trudnością może być niemożliwe dla osoby starszej i dotkniętej innymi dodatkowymi schorzeniami, niż to, które wywołało potrzebę zapewnienia transportu medycznego. Chociaż zatem osoba, która dokonuje oceny zasadności dostarczenia transportu jest lekarzem, to jednak ocena ta dokonywana jest „na odległość”, w sposób arbitralny i przez osobę, która występuje ze strony kontrahenta konsumenta.
Ponadto ocenie tego lekarza podlegają nie tylko aspekty medyczne. We wzorcu nie zostało bowiem w ogóle zdefiniowane pojęcie dostępności publicznego i prywatnego środka transportu, a w szczególności czy dostępność ta jest zależna wyłącznie od stanu zdrowia ubezpieczonego, czy także np. od odległości miejsca docelowego czy stanu majątkowego ubezpieczonego. Zważyć natomiast należy, że dla jednego konsumenta wydatek na przejazd taksówką nie stanowi problemu, a dla innego przejazd taki będzie nieosiągalny. W pełni zatem uprawnione było stwierdzenie Sądu I instancji, że zakwestionowana klauzula została sformułowana w sposób na tyle niejednoznaczny, że umożliwiający pozwanemu dowolną, korzystną dla siebie interpretację czy zachodzą przesłanki obligujące go do świadczenia ubezpieczeniowego.
Prawidłowo również wskazał Sąd Okręgowy, że zgodnie z § 7 ust. 4 OWU, o zasadności organizacji i pokrycia kosztów wszystkich świadczeń, o których mowa w ust. 3, decyduje lekarz uprawniony, którym stosownie do definicji zawartej w § 2 ust. 1 pkt 4, jest lekarz konsultant centrum operacyjnego. Jego decyzje nie zostały uzależnione od jasno określonych kryteriów.
Na ocenę spornej klauzuli nie mają przy tym wpływu takie okoliczności, jak standardowe stosowanie przyjętych przez pozwanego rozwiązań, ani ewentualne trudności w sprecyzowaniu jasnych kryteriów organizacji transportu medycznego. W niniejszym postępowaniu abstrakcyjnej kontroli poddany został wzorzec umowy stosowany przez skarżącego, nie zaś innych przedsiębiorców, a w ramach tej kontroli nie mieści się wskazywanie w jaki konkretnie sposób wzorzec miałby być sformułowany.
