Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 19 listopada 2010 r. (sygn. akt III CZP 79/10) orzekł, że prawo do spokojnego wypoczynku nie jest dobrem osobistym, dającym się pomieścić w otwartym katalogu tych dóbr zawartym w art. 23 Kodeksu cywilnego, a zatem podstawą odpowiedzialności za szkodę niemajątkową w postaci „zmarnowanego urlopu” nie jest art. 448 w związku z art. 24 ust. 1 KC.
Artykuły powiązane
Maksymalna kwota odszkodowania przysługująca pacjentowi, którego zdrowie ucierpiało na skutek leczenia.
Rzecznik Praw Pacjenta zdecydował o wypłacie najwyższej możliwej kwoty odszkodowania – 222 800 zł – osobie, której zdrow...
TFG informuje: ponad 2,3 miliona osób wybrało ofertę biur podróży na początku 2025 roku.
W pierwszym kwartale bieżącego roku liczba osób, które zdecydowały się na zakup zorganizowanej imprezy turystycznej, wzr...
Kierowca odpowiada za wypadek, mimo że pieszy był pijany – decyzja Sądu Najwyższego
Sąd Najwyższy wydał niedawno wyrok (sygn. II CSKP 2286/22), w którym potwierdził odpowiedzialność kierowcy za potrąc...
