PIU podkreśliła, że w przypadku zmian klimatu, nie wszystkie ryzyka mogą mieć wpływ na zakłady ubezpieczeń i ubezpieczonych. Poza tym część z tych ryzyk w ogóle nie jest możliwa do oszacowania i ubezpieczenia. Ponadto PIU zaznacza, że analiza ryzyk klimatycznych wymaga znacznie dłuższej perspektywy czasowej niż obecnie przyjęta przez branżę – krótsza niż 30 lat.  

„Im dłuższy horyzont czasowy, tym trudniej jest odzwierciedlić działania zarządu związane z zaobserwowanymi trendami wpływającymi na inwestycje i zobowiązania. Zdolność przystosowania się wydaje się być kluczem do rozważenia długoterminowych zagrożeń. Ubezpieczyciele od lat stopniowo dostosowują swoje systemy poprzez wzrost składek, spadek pokrycia, rezerwowanie adaptacji do różnych szacunków trendów, strategii inwestycyjnych itp.”, podała PIU.

Zdaniem Izby. lepszym rozwiązaniem jest opracowanie przez organy nadzoru metod analizy ryzyka zmian klimatycznych, w tym udostępnienie spółkom potrzebnych danych. PIU uważa też, że ze stosowania scenariuszy klimatycznych powinny być zwolnione spółki, które nie są narażone na wystąpienie tego ryzyka czy to ze względu na posiadany portfel inwestycyjny lub ubezpieczeniowy, co stanowiłoby realizację zasady proporcjonalności. W tym przypadku ich horyzont czasowy powinien obejmować do 5 lat.  

„Testy warunków skrajnych prowadzone przez EIOPA lub lokalne organy nadzoru mogą być lepszym narzędziem niż ORSA do uwzględniania perspektywicznego podejścia opartego na znormalizowanych scenariuszach. ORSA jest już przeładowana wymogami i z każdym kolejnym wymogiem staje się coraz mniej własną oceną”, wskazał PIU.